
Toen ik begin twintig was en mijn burn-out had, voelde ik me schuldig. Ik had het gevoel dat ik anderen met mijn werk opzadelde en ondertussen zelf thuis zat ‘niets te doen’. Ik focuste alleen maar op wat ik nu niet kon en wat ik vroeger wel deed. Dat dat niet werkte had ik toen nog niet door… Dat ik mijn systeem had overbelast en het echt nodig was om mijn leven een andere wending te geven wist ik niet. En ook niet dat dat uiteindelijk veel beter zou zijn.