Toen ik begin twintig was en mijn burn-out had, voelde ik me schuldig. Ik had het gevoel dat ik anderen met mijn werk opzadelde en ondertussen zelf thuis zat ‘niets te doen’. Ik focuste alleen maar op wat ik nu niet kon en wat ik vroeger wel deed. Dat dat niet werkte had ik toen nog niet door… Dat ik mijn systeem had overbelast en het echt nodig was om mijn leven een andere wending te geven wist ik niet. En ook niet dat dat uiteindelijk veel beter zou zijn.
Toen ik ziek thuis zat met een burn-out voelde ik me schuldig. Ik deed mijn werk samen met één collega en ik wist dat zij nu alle orders op haar bordje kreeg. Dat maakte dat ik me zelf toen ik thuis zat nog druk maakte over het werk. Of als me iets te binnen schoot ik nog even belde om te zorgen dat dingen goed zouden verlopen. Nu denk ik: “Wat een onzin, de wereld verging echt niet zonder mij”, maar toen ervaarde ik dat heel anders. En ik hoor dit ook vaak van mijn klanten. Is dat voor jou ook herkenbaar? Lees verder